Bron: Mr. E.J. Mac Gillavry, familieboek "Van Dunmaglass tot Djati Roenggo" (1981)
William, onze stamvader
Farquhar MacGillivray of Dunmaglass, VI Chief, behoorde tot de notabelen van Strathnairn door de voorname plaats die de Clan MacGillivray in die streken innam. Uit zijn huwelijk met Emilia Stewart of Newtoune werden acht kinderen geboren. De oudste, Farquhar, de latere VII Chief, kwam in 1690 ter wereld. De tweede, Benjamin of Bean, zal hem omstreeks 1692 gevolgd hebben.
Deze Benjamin was tacksman (erfpachter) op de landerijen van de Castle of Cluny en de College of Spynie, een voormalig klooster. Daarnaast hield hij zich bezig met de veehandel. Aangezien de zeven kinderen uit zijn eerste huwelijk met Margaret Clarke allemaal in Elgin werden geboren, zal hij in die stad ook wel een huis hebben gehad. De familie Clarke was een oud geslacht uit Badenoch.
Benjamin's oudste zoon John, die op 2 februari 1722 geboren werd, was evenals zijn vader veehandelaar, maar geen tacksman meer. Toen de Hooglanden in 1746 door de Engelsen werden onderworpen en het clansysteem werd afgeschaft, was hij toen 24 jaar oud, te jong om tacksman te zijn. Hij verliet de Hooglanden en vestigde zich in Elgin. Hij trouwde met Margaret Stephen en kreeg vier kinderen. De oudste was een zoon, die William (onze stamvader) genoemd werd. Deze William was van beroep "cabinetmaker", schrijnwerker zouden wij zeggen, in Elgin. Onder het juk van de Engelse bezetting kregen de Schotten steeds meer te maken met de armoede. Mede hierdoor voegde hij zich op 23 maart 1781 bij de Schotse Brigade in de Nederlanden, onder commando van generaal-majoor Dundas.
Zwolle
Op 2 oktober eindigde William's dienstverband. Hij vestigde zich in de Eerste Sassenstraat 29 te Zwolle, waar hij Engelse lessen ging geven. Mensen die in die tijd Engelse privaatlessen namen, of die aan hun kinderen lieten geven, stelden hoge eisen aan de intelligentie en beschaving van hun leraren. Hieraan schijnt William voldaan te hebben, Gezien zijn eenvoudige achtergrond en zijn ongetwijfeld geringe opleiding is dit een prestatie die respect verdient. Hij was klein van stuk, iets meer dan 1.60, en breed in de schouders. Hij had rossig haar en de daarbij behorende blanke huid en lichtblauwe ogen.
Nemo Me Impune Lacessit
(Niemand Valt Mij Ongestraft Aan)
Vaandel Schots Regiment in dienst van de Verenigde Nederlanden. Bijzonder is de Nederlandse kroon (!) in combinatie met de Schotse distel.
De Schotse Brigade was een keurkorps met een lang en roemrijk verleden. Kort na het uitbreken van de opstand in de Nederlanden in 1568 trok, met aanmoediging van de Schotse regering, een aantal vooraanstaande Schotse edellieden met een door henzelf bekostigde privé-legertjes naar de overzijde van het Kanaal om de in opstand gekomen protestanten te gaan helpen in hun strijd tegen het Spaanse bewind. Al met al bestond die brigade meer dan twee eeuwen toen William zich in 1781 aanmeldde. Dit legeronderdeel werd in 1782 ontbonden en bij de regelmatige Nederlandse troepen toegevoegd. Veel Schotse officieren en manschappen zijn toen naar hun vaderland teruggekeerd. Zo niet William. Hij was in 1781 te Venlo in garnizoen gekomen. Bij de ontbinding hiervan werd de kolonel Bentinck zijn nieuwe commandant.
Bethlehemkerk te Zwolle
Op zijn drie en veertigste jaar bezweek de verstokte vrijgezel voor de charmes van een van zijn leerlingen, die twee en twintig jaar jonger was dan hij. Zij heette Elizabeth Landevelt en kwam uit Emmerik in het Rijnland, een stad die toen nog meer Nederlands dan Duits was. Zij trouwden op 26 april in 1795 in de Michaelskerk te Zwolle en al op 30 mei van datzelfde jaar werd hun dochter Wilhelmina Paulina geboren.
Afgaand op het uiterlijk van hun zoon Hendrik, die eind 1797 werd geboren, moet Elisabeth donker van haar en bruin van oog geweest zijn. Zij heeft een grote bijdrage geleverd aan de opgang in de maatschappelijke stand van haar man en haar gezin. Zij bracht hem in de Doopsgezinde gemeenschap van Zwolle en gaf hem daardoor de stevige kerkelijke ruggesteun, die in die tijd zo belangrijk was. Hun oudste dochter trouwde met Willem Jan van der Vegte, waagmeester in Zwolle en hum tweede dochter Geertruida met Pieter Voskuil, stadstekenmeester in Medemblik. Beiden notabelen in hun woonplaatsen. William overleed op 4 mei 1810. Hij werd begraven in de Bethlehemkerk van Zwolle. Zijn vrouw overleefde hem met 42 jaren.
