Tenslotte volgden dan nog de broers Donald en John, die beiden jong overleden, respectievelijk op twintig en zevenjarige leeftijd. Dit waren de zonen van Henri's elftal. Maar nu de dochters, vier in getal. Lise stierf in 1886 op 33 jarige leeftijd tot groot verdriet van de hele familie.

Jenny, de mooie blonde dochter, was getrouwd met de officier Eckhard Greve. Zij overleed twee jaar na haar huwelijk in 1880 op 24 jarige leeftijd bij de bevalling van haar eerste kind, een zoon die Henry werd genoemd. Hij was in de dertiger jaren directeur van de Openbare Gemeentelijke Bibliotheek in den Haag. In deze functie nam hij het initiatief tot, en gaf hij de leiding aan de bouw van de voor die tijd ultra moderne bibliotheek aan de Bilderdijkstraat. De familie had met hem nog wel af en toe contact. Hij was een kleine, beminnelijke man met helder blauwe ogen en steil grijs haar. Een typische geleerde en befaamd bibliofiel.

Tenslotte de twee jongste kinderen, de dochters Amy en Lucy. De eerste had evenals haar broer Charles en haar zuster Jenny nog het Schotse type van haar overgrootvader William. Blozende gelaatskleur en felle helderblauwe ogen. Lucy was niet zo fors van bouw als haar zuster, maar klein en tenger. Zij had een getinte huid en zeer opvallende grote lichtgrijze ogen. Zij leek uiterlijk veel op haar moeder en had ook haar schelle hoge stem, maar de zachte aard van haar vader. Zij waren getrouwd met twee broers van Loon, Louis en Arnold. Louis was agent van de Koloniale Bank te Semarang en kwam daarom vaak op Djati Roenggo ter bespreking van de financieringsproblemen van het land. Hij overleed jong en liet zijn vrouw en twee kinderen, Chris en Wies, in buitengewoon moeilijke financiële omstandigheden achter. Arnold van Loon, Nol of oom Nol in de familie, was een succesvol zakenman. Hij was een van de oprichters, daarna directeur en tenslotte president-commissaris van de N. V. Lindeteves Stokvis. Dat hij hierdoor tot aanzienlijke welvaart kwam behoeft geen nadere uitleg. Volgens goed familiegebruik ontfermde hij zich over het vaderloze gezin van Amy. Haar beide kinderen waren hem even dierbaar als zijn eigen zoon en enig kind Carel. Zijn goede zorgen werden wel beloond! Chris werd ingenieur en promoveerde daarna cum laude tot doctor in de chemie. Naar de cijfers die hij meestal behaalde werd hij door zijn vrouw meestal "Tien" genoemd. Hij vervulde een belangrijke funktie bij Unilever N. V. Amy, voor de jongere familieleden uiteraard tante Amy, leeft in de herinnering voort als een vrolijke, hartelijke en bijzonder gastvrije vrouw. Oud en jong verheugde er zich op om bij haar op bezoek te gaan. Nooit liet zij iets merken van de pijn, die haar slechte gezondheid, vooral op latere leeftijd, veroorzaakte. Het kleine tuintje achter haar stadshuis in de Carpentierstraat 42 in Den Haag was haar lust en haar leven. Ook bij haar verloochende het plantersbloed zich niet! Bijna alle familieleden hebben in dit huis wel eens genoten van haar heerlijke rijsttafels. Lang en uitvoerig waren dan de culinaire gesprekken, vooral met haar neef Ned, die ook een fijnproever was op dit gebied, over de toebereiding van diverse Indische gerechten. Men kon zich er erg druk over maken of het eigenlijk wel toelaatbaar was koeiemelk te gebruiken in plaats van "santen", de Indische klappermelk. Zo was dit huis ook een middelpuntje in de familie. Velen hebben hier menig gezellig uur doorgebracht.

Nol van Loon was, zoals gezegd een succesvol zakenman en zag er precies zo uit als men van een klassieke kapitalist uit die tijd kon verwachten. Streng van uiterlijk, gezet van postuur, een gouden horlogeketting op het embonpoint, altijd hoge stijve witte boorden en manchetten met gouden knopen, kortom een indrukwekkende persoonlijkheid. Autoritair en doortastend in zijn optreden. De blanke pit onder dit ruwe bolster werd al even aangegeven. Lucy legde zich graag neer bij de doelbewuste leiding van haar heer en meester. Zij hadden een uitstekend huwelijk.

Ter typering van de sfeer in dit gezin de volgende anecdote:

Lucy vroeg eens heel gedwee, zoals dat in die tijd paste, aan haar man of zij de radio aan mocht zetten, die zij toentertijd als één van de eersten in Nederland hadden aangeschaft. De toestemming kwam natuurlijk prompt, maar alleen als het operamuziek zou zijn. Na enig gezoek en veel geloei van de Mexicaanse hond, een toen blijkbaar onvermijdelijke storing, werd gelukkig voor Lucy een dergelijk programma gevonden. Na even geluisterd te hebben zei zij wat ongelukkig tegen haar in haar ogen alwetende man: "Nol (met een zware Indische "l") zet jij dat ding wat langzamer ja, hij draait veel te vlug toch!"

Zij bewoonden voor de eerste wereldoorlog een statig huis aan de Jan van Nassaustraat in den Haag. Toen tijdens die oorlog de omstandigheden daar wat moeilijk werden, betrokken zij een buiten met veel grond in Deurne. "Sonnevanck" heette het en het bestaat nog steeds. Na de oorlog gingen zij eerst in Brussel wonen en keerden vervolgens weer terug naar den Haag in een groot huis aan de Juliana van Stolberglaan. Hun laatste levensjaren woonden zij in een prachtige villa in Bilthoven. Tijdens hun verblijf in Deurne was een echtpaar Ettero bij hen in dienst getreden, dat nadien steeds bij hen is gebleven. Hij als chauffeur, zij als hulp in de huishouding. Zij vroeg haar baas eens om financiële steun voor haar broers, die smeden waren in Deurne en technisch, zoals zij zei, bijzonder bekwaam. Deze hulp werd graag en ruim gegeven en zo werd Nol van Loon één van de grondvesters van de D.A.F. Automobielfabrieken in Eindhoven. De twee knappe broers waren namelijk de bekende Huub en Wim van Doorne. Hierdoor ontstond een hechte vriendschap, die later werd overgedragen op zijn zoon ir. Carel van Loon, directeur van de Stearine- en Kaarsenfabriek "Apollo" te Gouda en zijn pleegzoon en neef Dr. Ir. Chris van Loon.

In principe wordt binnen dit bestek een korte of wat langere kenschets gegeven van alle familieleden tot en met de kleinkinderen van Hendrik Mac Gillavry en zijn vrouw Anna Theodora Maurisse. Hierop zullen twee uitzonderingen worden gemaakt. Een voor de kinderen van Djati Roenggo, omdat zij zozeer het gezicht van de familie in Indië mede hebben helpen bepalen en ten tweede voor de kinderen uit het gezin van Dr. Donald Mac Gillavry in Amsterdam, omdat zij hetzelfde hebben gedaan voor de familie in Nederland.

Over Thonny Mac Gillavry, de sigarettenfabrikant, werd al het een en ander verteld. Nu volgen de overige kinderen van de "tengere heerser van Midden-Java." Donald Henry Dunmaglass, de oudste, (ter wereld gekomen met assistentie van zijn vader, die daarbij de Petit Larousse in het Frans raadpleegde) was een artistiek zeer begaafd man met teken-en schildertalent, bedreven in vele handvaardige technieken. Ofschoon technisch opgeleid, was hij een planter in hart en nieren. Hij was lang, krachtig gebouwd en op latere leeftijd een imposante verschijning, hoffelijk en rechtschapen, eerlijk tot in het absurde. Aldus meldt zijn schoondochter Annemie Mac Gillavry-Verlinden, schrijfster van een aantal zeer bekende boeken als "Je kunt niet altijd huilen", "Ik heb uw Vader gekend" en "Syn-Dromen" die alle drie betrekking hebben op de toestanden in Indië gedurende de Japanse bezetting.

Haar dochter Aline vertelt het volgende over haar grootmoeder Trees Mac Gillavry-Tausent, Donald's vrouw. "Uit de talloze brieven die mijn moeder naar aanleiding van haar Indische boeken heeft ontvangen van ouders en kinderen uit tempo doeloe (vroeger tijd), heb ik een beeld van Moes gekregen, dat mijn eigen herinnering verscherpt. Zij komt daaruit naar voren als een hartelijke gastvrouw en als een vrouw met onbeperkte liefde voor kinderen. Zij stelde huis en hart open voor allen die moesten "opknappen" en gaf tijdens weken- tot maandenlang verblijf aan schoolgaande kinderen lessen, die nooit verveelden."